Μία ευχή για τον Γιώργο

Ξέρω ότι λείπεις. Πάντα! Ακόμη κι όταν είσαι εδώ εσύ λείπεις. Έχεις γεννηθεί για να λείπεις. Έχεις γεννηθεί για να ταξιδεύεις και να σκέφτεσαι (λέμε τώρα). Στην πράξη όμως το χάνεις. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, δεν ξέρω τι θέλεις, δεν ξέρω αν θέλεις καν να είσαι εδώ…

Θέλω να σου πω ότι τα πρόβατα βγήκαν απ’ τη στρούγκα. Κι επειδή δεν κάνεις ούτε για τσομπάνος, δεν σε βλέπω να τα μαζεύεις με.....
τίποτε. Ξαμολάς τα βολεμένα μαντρόσκυλα για να φοβίσουν, αλλά πρέπει να μάθεις πως πέρασαν οι εποχές εκείνες που τα μαντρόσκυλα είχαν ισχύ. Τι κι αν γαβγίζουν; Το ίδιο τέλος θα έχετε… Την λησμονιά…

Ακούς τις φωνές εκεί έξω;
Βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων που θέλεις να διαγράψεις απ’ τη ζωή;
Μπορείς να διαισθανθείς τι έρχεται προς τα επάνω σου;

Δεν ξέρω αν είσαι ηλίθιος ή βαλτός. Ξέρω ότι είσαι σε βάλτο. Βάλτο ψυχής και πνεύματος. Δεν το έχεις, δεν το κατέχεις, δεν το αντέχεις, δεν το μπορείς… Και τώρα ήρθε η ώρα για να πάρεις την βαλίτσα που έχεις πίσω από την πόρτα. Ακόμη μπορείς. Για το μετά δεν υπάρχει εγγύηση καμία…

Ξέρεις τι εννοώ… Με καταλαβαίνεις… Έχεις δύο επιλογές: Ή μένεις για πάντα εδώ, σε κάποιο κελί μιάς φυλακής, περιμένοντας το τέλος της ζωής σου, όπως συμβαίνει με όλους τους δικτάτορες, ή φεύγεις… και ελπίζεις να μην βγει σήμα για την σύλληψη και την σιδηροδέσμια επιστροφή σου…

Ο δρόμος που διάλεξες δεν ήταν σωστός, δεν ήταν σοφός, δεν ήταν και δικός μας… Αυτόν τον δρόμο προς την δική σου την Ιθάκη θα τον περπατήσεις μόνος, ζώντας τον τρόμο του ταξιδιού που θέλησες να μας φορτώσεις…

Σε νιώθω… ή τουλάχιστον προσπαθώ. Μία ευχή σου δίνω, πραγματική, που πρέπει πλέον να την σκέφτεσαι κι εσύ: Σου εύχομαι όλα να τελειώσουν με ένα γκαπ… Μόνο με ένα, γιατί αν είναι πολλά, θα υποφέρεις, θα ντροπιαστείς και θα γίνεις περίγελος του πλανήτη… Από σοφός, περίγελος!!! Βλέπεις, ετούτη η ζωή λένε πως είναι ρόδα… Κι εμείς την κυλάμε… Όχι εσύ…