ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 Παρ.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Ήρθε η ώρα της Ελλάδας να αποδείξει ότι θριάμβευσε η δημοκρατία και η πρώτη συντακτική βουλή ψήφισε το Σύνταγμα της Ελλάδας. Ήταν τότε το 1975 όταν με ανακούφιση πολλοί αυτοεξόριστοι και άλλοι διωκόμενοι εντός της επικράτειας, έβλεπαν ότι έρχεται η σειρά της πολιτικής ομαλοποίησης.
Νωπές οι μνήμες από την επταετία και όπως γίνεται κατανοητό, κάτι έπρεπε να σοφιστεί ο νομοθέτης για να λάβει τα μέτρα της η πολιτεία σε περίπτωση που κάποιος αντιφρονών προσπαθούσε να ανατρέψει εκ νέου τη δημοκρατία. Ανάμεσα στις διατάξεις του ανωτάτου νόμου της χώρας συμπεριλήφθηκε και η τέταρτη παράγραφος του άρθρου 120 του συντάγματος..
΄΄ Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.΄΄
Αν και ενάντια σε εθνικιστικές αντιλήψεις και αποστροφή των νέων της εποχής σε ιδεώδη όπως της έννοιας της πατρίδας, ενσωματώθηκε ο όρος ΄΄πατριωτισμός΄΄ στο κείμενο. Πολλοί θα σκεφτείτε ότι γίνεται αναφορά σε μία αυθαίρετη έννοια που κατά καιρούς έχει παρεξηγηθεί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ο όρος προκαλεί την οιονεί γέννηση πολιτών-πολεμιστών που μέσω της ανάγκης ορθής τηρήσεως του συντάγματος γίνονται αυτόματα δέκτες υποχρεώσεων και δικαιωμάτων όπως ακολουθεί.
Το δικαίωμα και η υποχρέωση, που απορρέουν κατά την πίστη των πολιτών στο πολίτευμα, καταλήγουν στην ΄΄αντίσταση΄΄ από τους ίδιους σε βάρος εκείνου που οδηγεί το πολιτικό σκηνικό σε άλλη κατεύθυνση. Η ΄΄αντίσταση΄΄, μάλιστα, μπορεί νόμιμα να λάβει χώρα με.. ΄΄οποιοδήποτε μέσο΄΄. Η έννοια ΄΄οποιοδήποτε΄΄ επομένως συμπεριλαμβάνει την εξέγερση, την απειλή ή τη χρήση όπλων, την άρνηση εκτέλεσης εντολών και ο,τιδήποτε θεωρητικά οδηγεί σε πράξη βίας, καθώς δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός.
Το ζενίθ της ερμηνείας του συγκεκριμένου άρθρου έρχεται στο τέλος της παραγράφου 4, όπου αναφέρεται ότι η προαναφερθείσα αντίσταση στρέφεται εναντίον ΄΄οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία΄΄ . Οποιοσδήποτε μπορεί να είστε εσείς, εγώ, ο στρατός, οι πολιτικοί και όποιος μπορείτε να φανταστείτε. Η κατάλυση του συντάγματος με τη βία είναι απλά μια αδιέξοδη ερμηνεία, καθώς η ίδια η έννοια της βίας ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται περιστρέφεται γύρω από διάφορες δράσεις και σκοπούς.
Από τα διεθνή γεγονότα γνωρίζουμε πως βία είναι η κατάρρευση των δίδυμων πύργων, αλλά όχι ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου της Βαγδάτης από αεροπορικές επιδρομές των συμμάχων μας. Στα εσωτερικά της χώρας μας και κυρίως από τους εκλεγμένους ηγέτες υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί ως ΄΄βία΄΄ οποιαδήποτε πράξη, η οποία έχει θεσμοθετηθεί μέσω των βουλευτικών εδράνων , καίτοι εναντιώνεται στον ανώτατο νόμο του κράτους;
Εδώ ακριβώς έρχεται το μεγάλο ερώτημα… Αν δεν υπάρχει κάποια σχετική άσκηση ποινικής δίωξης ή ερμηνεία αντισυνταγματικότητας από τη δικαιοσύνη για την κατάλυση του συντάγματος με πράξη δικαίου, τι μπορεί να κάνει ο μέσος πολίτης που κατά το άρθρο 120 π.4 έχει την υποχρέωση να αντισταθεί με κάθε μέσο. Ποιος διασφαλίζει ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους διαφθορά πίσω από μια ενδεχόμενη απραξία όλων των φορέων που έπρεπε εκείνοι πρώτοι να αντιδράσουν σε τέτοια περίπτωση;
Μεταβαίνουμε νοερά σε ένα σενάριο, όπου 500 άτομα εξεγείρονται σε βάρος κάποιας κυβέρνησης που με νομιμοφανή τρόπο( συνθήκη παραχώρησης και με διάλογο στη Βουλή) προκάλεσε συνταγματική επιπλοκή ως προς την εφαρμογή του. Άμεσα θα κατηγορηθούν ως προδότες και αντικαθεστωτικοί και επιπλέον θα διωχθούν για παράβαση του άρθρου 134 του ποινικού κώδικα , δηλαδή εσχάτη προδοσία.
Επικίνδυνο; Θέτει το ίδιο το πολίτευμα σε αδιέξοδο; Κάποιοι θα μιλάτε για ένα φαύλο κύκλο ή για μία τάση αυτοκαταστροφής της δημοκρατίας. Όπως και αν προσπαθήσει κάποιος να το εξηγήσει, καταλήγει σε συμπέρασμα που πιο πολύ αποτελεί ένα σύγχρονο ανέκδοτο. Έγινε τόση πάλη και ένα είδος εμφύλιας σύρραξης με σκοπό να δημιουργηθεί μία πολιτική σκηνή, η οποία μέσω νομίμων οδών δύναται να διαγράψει όσα εκείνη θέσπισε και να επανέλθει στην πρότερη αυτής κατάσταση.
Κλείνοντας ας διατυπωθεί ένα αφελές και παράλληλα τραγικό ερώτημα… Είναι τέτοια η δομή του συντάγματος που επιτρέπει σε όποιο κόμμα ή πρωθυπουργό να το καταλύσει και παράλληλα να μην είναι δέκτης αντιδράσεων από κρατικούς φορείς ή πολίτες;