Πάρε τα άρματα βρε Κλανομάρω!!!!!

Στο στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στο Δίστομο, είχε έλθει ένας κουρελής, άσκημος σπανός και ξερακιανός στρατιώτης, που επειδή ήταν φοβητσιάρης τον είχαν βάλει να κάνει τις γυναικείες δουλειές. Δηλαδή καθάριζε, έπλενε, ετοίμαζε τα σφαχτά κι έψηνε τα κοκορέτσια τους.
Τον στρατιώτη αυτόν, για τους τρόπους του και για τις ταπεινές δουλειές που έκανε, οι υπόλοιποι τον φώναζαν Κλανομάρω.
Όταν ήλθε η μέρα να πολεμήσουν τους Τουρκαλβανούς του Καρυοφίλμπεη, η Κλανομάρω έβγαλε τα ρούχα που φορούσε, φόρεσε σελάχι, κρέμασε παλάσκες και με μια μακριά κουμπούρα στο χέρι, έκανε την περατζάδα του ανάμεσα στα παλικάρια, καμώνοντας ότι ήταν σπουδαίος πολεμιστής. Χάλασε φυσικά ο κόσμος από τα γέλια των παλικαριών, γι αυτά του τα καμώματα.
Την άλλη μέρα της νικητήριας μάχης, ενώ ο Καραϊσκάκης είχε πάρει στο κατόπι τους
νικημένους Αλβανούς, φοβερός και ακράτητος όπως ήταν πάνω στο άλογό του, βλέπει κρυμμένο πίσω από ένα θάμνο, έναν άνθρωπο.
Νόμισε ότι ήταν Τουρκαλβανός και ετοίμασε την πιστόλα του. Τότε τρομαγμένος βγήκε από τον θάμνο ο Κλανομάρως. Κράτησε τ΄άλογό ο στρατηγός και τον ρωτά:
-Εσύ είσαι ωρέ Μάρω;
-Τι να κάμω Καπετάνιε, βούλωσε το ντουφέκι μου και δε μπόργα να πολεμήσω.
-Να ωρέ Μάρω, πάρε το δικό μου και σε θέλω να μου φέρεις αρβανίτικα κεφάλια.
Μόλις η Κλανομάρω πήρε στα χέρια του τον κοντό σισανέ, τον ασημόδετον και φλωροκαπνισμένον, έγινε άλλος άνθρωπος. Μεταμορφώθηκε θαρρείς σε τρομερό πολεμιστή. Η δύναμη των όπλων του Καραίσκου του έδωσε τέτοια ορμή και θάρρος, ώστε παίρνοντας στο κατόπι τους εχθρούς , σε λίγη ώρα έφερνε θριαμβευτικά δυό ματωμένα αρβανίτικα κεφάλια, κερδίζοντας έτσι τον σεβασμό των άλλων .
Εδώ και κάποια χρόνια, η Κλανομάρω είμαστε όλοι εμείς.
Ενδεδυμένοι τα κουρέλια μιας απατηλής ξενόφερτης στάσης ζωής.
Άσκημοι, φτιασιδωμένοι με έναν επίπλαστο νεοπλουτισμό.
Σπανοί, αποκομμένοι από τις ρίζες και τις αξίες μας.
Ξερακιανοί, αποστερημένοι από ιδέες και οράματα.
Όλα αυτά όμως μέχρι εδώ!
Αφού κατάφερε να μεταμορφωθεί η Κλανομάρω, μπορούμε και μείς.
Οι στρατηγοί πρόγονοί μας, μας περιμένουν. Ας βγούμε από το θάμνο της βολεμένης μας ζωής. Ας ανα-τρέξουμε πίσω στο παρελθόν, να πάρουμε την αρματωσιά τους. Ας πετάξουμε από πάνω μας ότι ξένο, ότι ψεύτικο, ότι εξευτελιστικό.
Λαμπρή πανοπλία μας, ας γίνει η γνώση της Ιστορίας μας.
Σελάχια μας ας είναι οι θύμησες των αγώνων και των μαχών των ηρώων μας.
Μπαρουτοκαπνισμένες πιστόλες ας είναι η αποφασιστικότητα και η πίστη ότι στο τέλος εμείς θα νικήσουμε.
Βόλια μας ας είναι οι λόγοι και το δίκιο μας.
Ας είμαστε εμείς που θα πάρουμε στο κατόπι τους νέους δυνάστες μας,
Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο εμείς οι Έλληνες και ανατρέπουμε τις εναντίον μας καταστάσεις. Έτσι θ΄αποκτήσουμε πάλι τον σεβασμό των Ευρωπαίων που τώρα μας λοιδορούν, μη γνωρίζοντας τη δύναμή μας.
Αι Ειδοί του Μαρτίου θα έρθουν,
Όμως θα παρέλθουν;

Περί βρακίου εγκώμιον!

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο γενναίος στρατηγός της Εθνικής Παλιγγενεσίας , εκτός από την ορμητικότητα του, ήταν γνωστός και για την σπιρτάδα και την αθυροστομία του.
Για να μη δειλιάζουν τα παλληκάρια του, είχε μαζί του ένα παλιόβρακο, γνωστό σαν το (βρακί της Κατερίνας) και υποχρέωνε όσους έπιανε φοβητσιάρηδες , να το φορέσουν. Αυτό ήταν μεγάλο ντρόπιασμα για τους πολεμιστές.
Φανταστείτε τώρα φίλοι μου, πόσα τέτοια εσώρουχα, πρέπει εμείς να παραγγείλουμε για τα καμάρια μας. Αυτά θα είναι ένα είδος παρασήμου για ότι έκαναν για την πατρίδα μας, για το ανάστημα που δεν σήκωσαν, για τα ΟΧΙ που δεν είπαν. Για την ευκολία που ξεπούλησαν τα όσια και ιερά μας παραδίδοντας τα άγια τοις κυσί. Μια ελεύθερη περήφανη χώρα, την
έσυραν στις γαλέρες της δουλείας, χωρίς όραμα και ελπίδα.
Τα περισσότερα βρακιά πρέπει να΄χουν χρώμα πράσινο-βατραχί, ν΄αντέχουν στα κανό και τις ποδηλατοδρομίες.
Άλλα, πρέπει να΄ν μεταξωτά για τους επι-δέξιούς, σέξι, δαντελοπλουμισμένα.
Δυο- τρία πρέπει να΄ναι έξτρα- extra-extra large, για τους καλοφαγωμένους, διπλή η σέλα από κάτω.
Ας παραγγείλουμε και μερικά πορφυρά, τραχιά, φτιαγμένα απ΄την εργατιά, αυτό μη σας ξενίζει.
Μην λείπουν και τα trendy σλιπ, για τ΄ανερχόμενα ορμητικά νεανικά μηριά.
Κάποια λίγα, πρέπει να΄χουν χρώμα ροζ- σαμπανί, σατέν, κι αυτά θα χρειαστούνε.
Ένα βρακί, -σπέσιαλ παραγγελία- λίγο ψηλοκάβαλο, χρώμα μαύρο, γοτθικό, που να κρατά αιώνια.
Μην ξεχάσουμε στην παραγγελιά και ένα ελαστικό, μεγαλωπό, ν΄αντέχει στις κωλοτουμπιές.
Ας δώσουμε και δυο μαυρομπλέ, σ΄αυτούς τους –από κόμμα σε κόμμα- περιπλανητές, να μοιάζουν με χιτώνα.
Ας πάρουμε και τ΄ακριβό, σε χρώμα γκρι παγερό, φτιαγμένο για κοντό , πλούσιο τραπεζίτη.
Τέλος, βρακί ο Ένας δεν χρειάζεται, αρκεί μια κούτα Πάμπερς!

Τι θα συνέβαινε αν το 1940 είχαμε τους σημερινούς ηγέτες...

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 θα περνούσε το κατώφλι του Πρωθυπουργού ο πρέσβης της Ιταλίας Γκράτσι με το τελεσίγραφο.

"Ή μας παραχωρείτε ζωτικό χώρο ή κηρύσσουμε τον πόλεμο."

Αμέσως οι πολιτικοί Αρχηγοί Παπανδρέου,Σαμαράς και Καρατζαφέρης με τον Παπαδήμο θα κλείνονταν στο Μέγαρο Μαξίμου.Τα ραδιόφωνα θα επαναλάμβαναν μονότονα σε όποια συχνότητα και αν τα γυρνούσες ως μοναδική επωδό την κρισιμότητα της διαπραγμάτευσης και το πόσο σημαντικό είναι να καταλήξουν σε συμφωνία για να αποφευχθεί η..........
καταστροφή.Με το πέρας της πεντάωρης συζήτησης και εξερχόμενοι του Μεγάρου ο κύριος Καρατζαφέρης-ως άλλη Πυθία- θα δήλωνε:"Δεν μπορώ να αφήσω τη λαίλαπα του πολέμου να κάψει την Ευρώπη.Θα τα πούμε αύριο"

Ο κύριος Σαμαράς θα έλεγε:" Ο πόλεμος θα φέρει κι άλλη ύφεση.Θα προσπαθήσω να σώσω όσα λιμάνια μπορώ" ενώ ο κύριος Παπανδρέου θα συγκαλούσε το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ για τα μεσάνυχτα.

Εν συνεχεία ο κύριος Παπαδήμος θα συναντιόταν μυστικά με εκπρόσωπο της Ναζιστικής Γερμανίας ενώ στις 22:00 θα υποδεχόταν μέλη της Ιταλικής Πρεσβείας.

Την επόμενη πρωία και αφού η επικοινωνιακή διαχείριση της σωτηρίας της χώρας είχε λάβει αίσιο τέλος,και ενώ όλοι οι πολιτικοί Αρχηγοί είχαν ένα ηρωικό άθλο στη προεκλογική τους φαρέτρα οι Ιταλοί θα προέλαυναν ατουφέκιστοι στην οροσειρά της Πίνδου,εν μέσω επευφημιών των ραδιοφώνων ότι ηρωικά σώθηκε η Ελλάδα με τη "γενναία" στάση των πολιτικών Αρχηγών.

Το έπος του 40 δεν θα είχε γραφτεί ποτέ, η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα θα είχε επιτύχει και ο Τσώρτσιλ θα αναφωνούσε:

"Οι Έλληνες δεν παρέδωσαν τους Ήρωες.Οι Ήρωες(πολιτικοί Αρχηγοί) παρέδωσαν τους Έλληνες.."

Όταν σκοτώνουμε τους ποιητές…

Χειμώνας του 1941. Ένας φοβερός χειμώνας αρχίζει. Η βαρβαρότητα εισβάλλει με απλωμένες τις φτερούγες της πάνω από την μικρούλα μας Πατρίδα.
Φτώχεια. Πεινασμένα παιδιά. Και το καρότσι του Δήμου ξεκινά το ανατριχιαστικό του δρομολόγιο.
Χειμώνας του 1943. Ο μεγάλος μας Ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς φεύγει από τη ζωή για το αιώνιο ταξίδι.
Χιλιάδες το πεινασμένο ανθρωπομάνι, χωρίς φόβο, με αξιοπρέπεια, στέκεται δίπλα στο φέρετρο του Ποιητή του.
Οι κατακτητές ένα γύρω. Με παγωμένα μάτια και το δάχτυλο στην σκανδάλη περιμένουν.
Εκεί είναι και ο άλλος μεγάλος μας Ποιητής, ο Σικελιανός.
Με δωρική μεγαλοπρέπεια απαγγέλει το θαυμάσιο ποίημά του κατευόδιο και Εθνεγερτήριο Σάλπισμα μαζί.
Ηχήστε οι σάλπιγγες … Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα…
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα.
……………………………….
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
Της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!!!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!

Οι σκλαβωμένοι αναθαρρεύουν. Είχαν μαζί τους δύο Ποιητές!
Τα ζωώδη ένστικτα των κατακτητών σαν να ανθρώπεψαν για λίγο. Μπορεί και να κατάλαβαν κάτι απ’ αυτό το μεγαλείο. Ποιος ξέρει ; Κατέβασαν τα όπλα…
Χειμώνας του 2012. Ένας φοβερός χειμώνας αρχίζει.
Η βαρβαρότητα επέστρεψε στην μικρούλα μας Πατρίδα.
Φτώχεια. Ανεργία. Πεινασμένα παιδιά. Και ο Δήμος να διώχνει τους εξαθλιωμένους, να πάνε μόνοι τους να πεθάνουν στην παγωνιά.
Στο φέρετρο μέσα είναι όλη η Ελλάδα.
Κανείς Ποιητής δεν βρίσκεται εκεί για να την κλάψει.
Είχαμε φροντίσει από τα πριν, εμείς οι ίδιοι να σκοτώσουμε τους Ποιητές.
Προτιμήσαμε την παρέα των λαπάδων.
Σε τόπο όπου δεν υπάρχουν Ποιητές, πάντα η Βαρβαρότητα τις φτερούγες της απλώνει.
Τώρα πια το έχουμε μάθει…

Φίλε βουλευτή.

Άκου. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, δεν ξέρω πως το βλέπεις, πως το έχεις υπολογίσει. Αλλα αν έχεις σκοπό, αν το σκέφτεσαι καν, μήπως θα έπρεπε να ψηφίσεις ναι σ’ αυτό που έρχεται, καλό είναι να το ξανασκεφτείς.

Σε φωνάξανε κλέφτη. Αν έκλεψες, καλώς, σου ταιριάζει αυτή η κατηγορία. Το ξέρεις, και ας .......
γκρινιάζεις στα φωναχτά, ότι δεν σε παίρνει, έτσι είναι, άρπαξες, πήρες δωράκια, διόρισες, μπορεί να νιώθεις αδικημένος, εσύ λιγότερα, οι άλλοι περισσότερα, καταλαβαίνω, ή μάλλον δεν καταλαβαίνω, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Κάτι αλλάζει.

Αν πριν σε φώναζαν κλέφτη, ή οτιδήποτε άλλο, αυτό ήταν πριν. Ήσουν, δεν ήσουν, θα κριθεί, μπορεί και να τσουβαλοποιήθηκες, να μην υπάρχουν στοιχεία, να ήταν όλοι οι άλλοι και όχι εσύ.

Μπορεί.

Όμως, τώρα θα σηκώσεις το χέρι σου.

Θα σου πουν η Ελλαδα αν δεν το κάνεις θα καταστραφεί, ή αν δεν το κάνεις το κόμμα δεν θα σε ξαναδεχθεί ΠΟΤΕ πίσω, ή θα σε πετάξουν στο χαντάκι.

Εγώ, δεν σου λέω τι να κάνεις. Ή μάλλον, σου λέω:

Σκέψου.

Σκέψου πολύ καλά τι πας να ψηφίσεις. Σκέψου πολύ καλά τι πας να δεχθείς. Άκου. Άκου όσους μιλάνε γι’ αυτό – όχι μόνο στα δελτία του Mega ή του Skai, αλλά άκου τον κόσμο, άκου αυτούς που έκλεισαν τα καταστήματά τους γιατί δεν έχουν πλέον πελάτες, άκου αυτούς που περιμένουν στην ουρά της ανεργίας, άκου αυτούς που πηγαίνουν ακόμα για δουλειά, άκου μία οικογένεια με παιδιά, άκου τους εφοριακούς να σου πουν πως βγαίνουν πλέον τα έσοδα, άκου τους αντιμνημονιακούς, όσους υποστηρίζουν ότι αυτή η ψήφος είναι ταφόπλακα, όσους υποστηρίζουν ότι ήδη αυτός ο δρόμος μας κατέστρεψε, όσους υποστηρίζουν ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό ακόμα – και κυρίως περισσότερο- μετά την ψήφιση αυτής της συμφωνίας.

Σκέψου πολύ καλά.

Διάβασε καλά το κείμενο που υπογράφεις. Κλείσε τα τηλέφωνα, τις επιρροές, τους φίλους ή τους “φίλους” τους συνεργάτες που θα βολευτούν καλύτερα αν σε πείσουν, κλείσου σε ένα γραφείο, και φαντάσου την Ελλάδα μετά από αυτήν την υπογραφή.

Θα σου πουν να φανταστείς την Ελλάδα ΧΩΡΙΣ αυτήν την υπογραφή, και θα σου πω “έπιασαν αυτά που υπολόγιζαν οι ίδιοι άνθρωποι το 2010;”

Αυτή η ψηφοφορία δεν μοιάζει με καμία άλλη. Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία. Αν το 2010, και μετά από αυτό, ψήφιζες με μία φρούδα ελπίδα ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, έχεις ζήσει, και συ μαζί με όλους μας, ότι αυτή η ελπίδα δεν υπάρχει πια.

Δεν πιάσανε τόπο οι κόποι σου, οι ευχές τους, οι ελπίδες μας.

Θυμήσου το. Θυμήσου καλά πριν σηκώσεις το χέρι σου και πεις “Ναι”. Δεν σου λέω μην το κάνεις. Σου λέω σκέψου που θα χρειαστεί να ζήσεις την επόμενη μέρα. Η άγνοια ΔΕΝ είναι πια δικαιολογία. Τα ευχολόγια ΔΕΝ είναι πια δικαιολογία. Αυτοί που σε πείσανε την πρώτη φορά, έχουν, οι ίδιοι, για να σωθούν, αποτάξει ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ την διαδικασία που σε καλούν, πάλι να ψηφίσεις.

Πριν το μνημόνιο σε εβρίζαν. Μπορεί δίκαια, μπορεί άδικα.

Μετά το μνημόνιο σε έβριζαν. Μπορεί να είχες πιεστεί πολύ, ή να ήλπιζες, ή να κατάλαβες λάθος τις προθέσεις του κόσμου, ή να πείστηκες.

Αυτό το μνημόνιο δεν έχει πια δικαιολογίες.

Και αυτή η ψήφος συνοδεύεται από ένα πολύ σκληρό, πολύ απάνθρωπο γνήσιο της υπογραφής.

Καλό θα είναι, ως άνθρωπος, ως πολίτης, ως νοήμον πλάσμα, να αντιληφθείς ότι έχεις ακαριαία την ευθύνη της υπογραφής σου.

Δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες.

Ο δοτός πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής (1885 – 1941)

Την 28η Οκτωβρίου 1940, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ασκούσε δικτατορικά την εξουσία ύστερα από το κίνημα της 4ης Αυγούστου 1936), απορρίπτει με ένα ηχηρό ΟΧΙ το ιταμό τελεσίγραφο της φασιστικής κυβέρνησης της Ιταλίας, δια του οποίου απαιτούσε την είσοδο των Ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας και τη κατάληψη «κάποιων» στρατηγικών σημείων, που δεν κατονομάζονταν. Από την ώρα εκείνη, η «μικρά αλλά έντιμος Ελλάς», μάχεται εναντίον των Ιταλών φασιστών στα βουνά της Ηπείρου σε ένα άγριο και εξαντλητικό πόλεμο που θα συνεχιστεί ασταμάτητα για έξι μήνες. Ότι καλύτερο διαθέτει η χώρα σε στρατιωτική δύναμη, μεταφέρεται στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία για την αντιμετώπιση της Ιταλικής επιβουλής. Δύο Τμήματα Στρατιάς, τέσσερα Σώματα Στρατού, δεκατέσσερις Μεραρχίες Πεζικού και μια Μεραρχία Ιππικού, μάχονται απελπισμένα για τη τιμή και την αξιοπρέπεια της χώρας. Όλοι οι πόροι της μικρής και εξαντλημένης από τους προηγούμενους πόλεμους πατρίδας, προσφέρονται στον αγώνα.

Την 29η Ιανουαρίου πεθαίνει αιφνιδιαστικά ο Ιωάννης Μεταξάς, αφού προηγουμένως έχει απορρίψει προτάσεις των Άγγλων για αποβίβαση στην Ελλάδα μιας συμβολικής Βρετανικής δύναμης προς ενίσχυση των μαχόμενων Ελληνικών δυνάμεων, με το αιτιολογικό ότι η προσφερόμενη δύναμη ήταν ανεπαρκής, η δε μεταφορά της στην Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για επέμβαση των Γερμανών. Η Ελληνική κυβέρνηση ζητούσε 9 Μεραρχίες, τις οποίες η Βρετανία αδυνατούσε να διαθέσει.

Πρωθυπουργός ορίζεται αμέσως ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλέξανδρος Κορυζής. Είναι «δοτός πρωθυπουργός» (αφού δεν υφίσταται βουλή) και τραπεζίτης. Πέρα από την επαγγελματική δραστηριότητα του με τα οικονομικά και τις τράπεζες, έχει λάβει μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.

Την 6η Απριλίου 1941, ο Αλέξανδρος Κορυζής δέχεται και αυτός, όπως και ο Ιωάννης Μεταξάς, το κάλεσμα της μοίρας. Ο πρεσβευτής του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα, Βίκτωρ Έρμπαχ – Σένμπεροχ του επιδίδει τελεσίγραφο για την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Εισπράττει όμως, ένα ηχηρότατο ΟΧΙ. Από την ημέρα εκείνη, η εξαντλημένη πλέον Ελλάδα βρίσκεται σε ένα απελπισμένο διμέτωπο αγώνα με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς.

Η ώρα της κρίσης για τον Αλέξανδρο Κορυζή πλησιάζει αμείλικτα. Στις 18 Απριλίου 1941, το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα “W”, εγκαταλείπει την τοποθεσία του Ολύμπου και συμπτύσσεται προς τις Θερμοπύλες. Οι Γερμανικές δυνάμεις βρίσκονται μια ανάσα από τη Λάρισα. Άλλες Γερμανικές δυνάμεις, η «Σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ» προωθείται προς το Μέτσοβο, δηλαδή προς το πλευρό των δυνάμεων των Τμημάτων Στρατιάς Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας (Τ.Σ.Η. και Τ.Σ.Δ.Μ.) που συμπτύσσονται προς νότο. Διάφορες μονάδες υπό το κράτος του φόβου να αιχμαλωτιστούν από τους Ιταλούς, διαλύονται και οι άνδρες τους διαρρέουν. Οι Σωματάρχες της Στρατιάς Ηπείρου, πιέζουν αφόρητα για συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, προκειμένου να μην αιχμαλωτιστεί ο στρατός από τους Ιταλούς. Ο βασιλιάς, η κυβέρνηση, ο αρχιστράτηγος απαιτούν τη συνέχιση του αγώνα μέχρι οι Βρετανοί να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Το βάρος της ευθύνης που σηκώνει στις πλάτες του ο «δοτός» πρωθυπουργός Ιωάννης Κορυζής, είναι ασήκωτο.

Στις 18 Απριλίου 1941 συγκαλείται σύσκεψη στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» (όπου η έδρα τότε της κυβερνήσεως) για εκτίμηση της κατάστασης. Ο Κορυζής ξαφνικά σηκώθηκε και αποχώρησε από τη σύσκεψη, αφού πρώτα φίλησε το χέρι του βασιλιά. Κατευθύνθηκε στην οικία του, κλείστηκε στο γραφείο του και αυτοκτόνησε.

Ο Αλέξανδρος Κορυζής είναι πλέον ή βέβαιο ότι δεν διέθετε το απαιτούμενο ειδικό βάρος για την αντιμετώπιση δύσκολων έως τραγικών πολιτικών και πολεμικών καταστάσεων. Παρ’ όλα αυτά όμως, δεν παρέδωσε την κυριαρχία της χώρας, δεν παρέδωσε το στρατό και τις σημαίες, δεν συνθηκολόγησε με τον εχθρό, δεν πρόδωσε το λαό, δεν δέχθηκε την ατίμωση της πατρίδας, δεν συνεργάστηκε με το κατακτητή. Παρέμεινε όρθιος και όταν όλα τελείωναν, προτίμησε τον εθελούσιο θάνατο από την ατίμωση. Ευτύχησε να μη δει τη καταστροφή της χώρας από τις δυνάμεις του Γ’ Ράιχ και των ντόπιων συνεργατών τους.